sábado, 17 de mayo de 2014

O día das letras galegas

     Hoxe é un día grande para a miña cultura!!! É a morriña me fai pensar en cousas que cando un está na casa parece non percibir.
     Hoy es un día grande para mi cultura!!!Y la morriña me hace pensar en cosas que cuando uno está en casa parece no percibir.
   Cultura...  grande palabra que enche de pequenas cousiñas espacio das nosas vidas... E, sen darlle importancia, vivimos sen decatarnos que con ela nace unha parte de nos. 
    Cultura... Gran palabra que llena de pequeñas cositas espacios de nuestras vidas... Y, sin darle importancia, vivimos sin darnos cuenta que con ella nace una parte de nosotros.
   Hoxe a miña terra festexa que temos unha fermosa lingua propia, que non sempre falamos (e menos eu), que non sempre valoramos e que moitas veces olvidámosnos de sentila e cuidala. Pero, como humáns colonizadores do planeta Terra, non sempre tratamos ben aquelas cousiñas que amamos. 
    Hoy mi tierra celebra que tenemos una hermosa lengua propia, que no siempre hablamos (y menos yo), que no siempre valoramos y que muchas veces nos olvidamos de sentirla y cuidarla. Pero, como humanos colonizadores del planeta Tierra, no siempre tratamos bien aquellas cositas que amamos.
    Hoxe mostro a quen queira ver un anaquiño de aquelo co que crecín sentindo nos meus oidos, có que me educaron. Hoxe invito a sentir a poesía da miña lingua a través de Xosé María Díaz Castro, home que hoxe homenaxeamos pola obra que deixou escrita para recordarnos estas pequenas cousas que moitas veces olvidamos....
   Hoy enseño a quien quiera ver un cachito de aquello con lo que crecí sintiendo en mis oidos, con lo que me educaron. Hoy invito a sentir la poesía de mi lengua a través de Xosé María Díaz Castro, hombe que hoy homenageamos por la obra que dejó escrita para recordarnos estas pequeñas cosas que muchas veces olvidamos...




"Herba perquerrechiña

que con medo sorrís

ó sol que vai nacendo

e morrendo sen ti,

¿ por que de ser pequena

te me avergonzas ti?


¡O Universo sería

máis pequeno sen ti?."

Xosé María Díaz Castro

jueves, 15 de mayo de 2014

La lengua: O' Napulitano

Con la boca abierta ensenamos lengua y expresamos y decimos de donde venimos.
Siempre me han parecido curiosas las variedades dentro de cada idioma... Esos acentos y palabras concretas que marcan nuestro origen sin nombrarlo...


En Italia, esta es una realidad muy marcada, prácticamente cada regiòn tiene su "dialecto", bueno, en realidad, creo que cada dos kilómetros se habla un  dialecto diferente... Y esto denota la riqueza de este paìs. Puede que la situaciòn econòmica no sea la mejor... Pero tienen un patrimonio cultural digno de admiración.

Aquì un còmico que lo explica muy bien, aunque yo.. no le entiendo nada, se entiende la diversidad!!!


Concretamente en Napoli, nos encontramos la lengua Napoletana. En realidad, està siendo lo màs dificil para mi, puesto que mis lecciones del EVS son de italiano, pero mi entorno habla napoletano.

Mamma mia!! Que dialecto... es otra lengua... tiene un sonido como entre àrabe, turco, italiano... le siento hasta un poco de gallego y se comen letras como el andaluz... Mil y una expresiones diferentes, gestos que acompañan la voz... Gritos, tonalidades y velocidad hablada... Todo un reto!!! Y una gran barrera para los que llegamos.

Como dialecto, tiene mucho peso, pero carece de prestigio lingüístico,, porque en Italia se habla el italiano. Aunque hay un movimiento cultural fuerte para darle el valor que tiene.
Como voluntaria he podido participar en este evento anual organizado por la Associazione Giambattista Basile. Mi misión ha sido aportar algunos de los iberismos que se encuentran en esta lengua romance, además de apoyo en el desarrollo de las jornadas.

Click para ver vídeo promocional

NOTA de PRENSA 

Con su impronta cultural  fuerte... una lengua por trasmisiòn oral... madre de la canciòn napoletana, sonada en todo el mundo...
Lengua de una ciudad llena de situaciones tan contrarias como que los inmigrantes que llegan no hablan italiano, sino napoletano, y bueno, en realidad, parte de la población que no hablan casi italiano... Es la lengua de uso coloquial en esta regiòn, es decir, para casi todo!! Para el dìa a dìa vehículo de la coloquialidad de esta ciudad.

Da envidia ver como sin equipos de normalizaciòn linguistica, ni campanas polìticas, etc. Solo el amor por la misma; crea un estigma tan fuerte en esta amplia poblaciòn, que ama su cultura y su lengua.

Pero, para mi realidad, una traba fuerte de realizar con autonomìa mis jornadas como voluntaria...


Asì que, en la línea de la dualidad de "la bella Napoli", o' napulitano: mi gran amado, mi gran odiado. amo.